Kagib Weteninhethart

Verder gaan, verder gaan, niet rusteloos, bij ons zelf blijvend, toeziend op de veranderingen in ons zelf, hunkerend naar bevestiging van hetgeen we zoeken, dat levend is, stralend en vol kracht. Het is voorgesteld alsof we thuis zullen komen, alsof eindelijk een deur voor ons geopend zal worden. Want de weg er naar toe is innerlijk en ofschoon geheel in tegenstelling met een te ondernemen reis, vorderen wij naarmate we meer bij ons zelf blijven, d.i. in ons zelf leren waarnemen op welke kentekenen we moeten letten. In de mysterieën moet men het woord kennen, dat ons over de drempel voert en tenslotte moeten we weten hoe wij moeten kloppen. Want ongeduldig bonzen helpt niet. Het is alsof we een instelling behoeven die ons het geduld moet schenken van het zoeken naar een naam of een getal als bij een letterslot. Het is een feeling, een uitwisseling aan weerskanten, alsof de druk, de golflengte, de toonhoogte even sterk, even subtiel, even hoog moet zijn. Zonder enige moeite zal dan de d

Jezus zeide: Die zoekt zal vinden en die klopt hem zal worden opengedaan. Over het zoeken is reeds geschreven. Het is een grote kunst. Als men een vindplaats heeft van oud-historische betekenis, dan is het opvallend met welk een grote voorzichtigheid men te werk gaat, opdat door het opgraven niets verloren zal gaan of beschadigd kan worden. Kosten noch moeite worden gespaard om schatten en scherven uit oude tijd bloot te leggen. Maar wat doet men om in de eigen ziel de kostelijke verborgenheid uit te graven? Welke werkelijke moeite neemt men en welke offers wil men daartoe brengen? Het moet vooral heel goedkoop zijn, en de moeite mag niet te groot worden, want het eten kon eens aanbranden en we hebben wel wat anders te doen! Wat kiest de mens toch eigenlijk! Zijn maag? Zijn voortplanting? Het gespeel met wreedheden en doodslag? Waarnaar zoekt hij? Waarin graaft hij? In een ander? Altijd een ander? En hij gelooft het eenvoudig niet, dat het koninkrijk in hemzelf is. Het koninklijke begi

Dat is uiteindelijk de eindconclusie, we zullen één zijn, heel. Niet meer verdeeld, niet meer gespleten. Niet meer versplinterd in allerlei stukjes die eventueel een andere kant op willen of andere dingen zouden willen, of t anders zouden willen. Je Bent. Gewoon Zijn. En daarin zal het vervuld zijn. De Sleutel ligt binnenin, de heelheid, de vrede, de Liefde, de Vervulling, de Essentie. Niet buiten, niet in doen, niet in het zelf willen doen. Maar in het verdwijnen, verstillen. Meer en meer leeg worden van onszelf, en zo meer en meer kunnen versmelten met die Eenheid met het Zijn, met de Essentie, waardoor alles eenvoudig zal zijn. In overgave. In alles overgeven. Het is er. Het is er altijd. Maar wij gaan er tussenin staan. Wij maken de chaos en de verwarring. Wij zijn de chaos en verwarring. En ons ikje kan die stilte, dat Zijn, die vervulling, die Liefde die gewoon Liefde is niet vatten. Dat je daarin eigenlijk niks meer nodig hebt en van daaruit gewoon doet wat het moment vraagt in

Men kan zich opmaken om het aan te vallen en het onder te brengen, maar het is alles tevergeefs. Onverstoorbaar is het te midden van een wereld vol ergernissen, lijden en verschrikking. Het is het enige waarvan de glimlach niet weggestreken worden kan en waarvoor honden en zwijnen de aanbidding niet kennen. De aanbidding voor het lachen van het heilige, voor de vreugde Gods, voor de alzaligheid van de liefdelichtschijn. Niet de mens is heilig en hij zal het ook nooit worden. Maar het leven is het, het leven in zijn oorsprong, waaruit in stille verborgenheid het eeuwige, ononderbroken stromen opwelt, en waaraan de mens allerinnigst en bewust deel kan hebben in een weten, dat hem hier op deze wereld, in dit uur, geopenbaard kan worden. Wat zou er gebeuren, als een mens het zwijn daarmede kon aanraken? al was het maar even. Dat hij het met deze liefde streelde? Jezus waarschuwt: Doe het niet. Het zal zich omkeren en u verslinden willen. Het zal u vervolgen op al uw wegen en het zal niet v

Jezus zeide: Geef het heilige de honden niet, opdat ze het niet werpen op de mesthoop. Werp de zwijnen geen paarlen toe, opdat zij het niet maken... Is het heilige niet het onaantastbare, dat niet gegrepen worden kan door het brein, dat hond noch zwijn vermag te herkennen en dat zich niet aan de animale functies der aardse natuur vermag te openbaren, of het wordt tot volkomen zinloosheid voor die functies. En komt daaruit nu juist niet die eigenaardige vijandschap voort die tenslotte tot de verzuchting leidt: Vergeef het hen, want zij weten niet wat zij doen. Moet het vergankelijke leven het onvergankelijk heilige niet in het bijzonder haten, juist omdat alle driften van het zelfbehoud die zich tot het uiterste tot trouw aan het vergankelijke leven blijven inspannen, zich wel tot een machige verschijning kunnen opwerpen om zich op het heilige te wreken? Wat niet gezien wordt, niet gekend, maar alleen maar gevreesd, omdat het vergankelijke leven op het spel staat? Wat moeten de mensen m

Hier op aarde vindt t belangrijkste proces van ons leven plaats. Hier op aarde zijn de grootste mogelijkheden tot inzicht, tot begrip, verruiming, werkelijke verandering. Juist omdat deze aarde zo hard is, concreet, de materie. In eerste instantie het gevecht met deze materie, en daardoor meer en meer loutering en uiteindelijk bevrijding. Dus alles is hierin zinvol. Ook de stadia dat je meer en meer verankert raakt in deze materie. Helemaal vol ervan bent, van wauw dit is t, helemaal jezelf uitleven, alles uitleven, uitvieren. Het hoort er allemaal bij. Ook het op alle mogelijke manieren om de oren geslagen worden met de gevolgen van onze daden, en een uiteindelijke bezinning, heroriëntatie. Het hoort er allemaal bij. Het moeilijke is dat in andere bestaansgebieden alles veel vluchtiger is. Daar is t meteen zo binnen zo buiten. Hier ook wel, maar veel langzamer. In die andere bestaansgebieden is t ook veel moeilijker om uit die illusies te stappen omdat daar niet alles door elkaar zit.

Het is dat van de mens wat overblijft, niet van zijn lichaam en niet van zijn lichamelijke ziel, maar van zijn geest, zijn wezen en zijn koningschap. Hoeveel licht en vreugde vermag uw ziel te dragen? Train u met meer. Ik weet het wel. Er zijn mensen die zeggen: het is niet goed gedaan, zolang er zoveel schrijnend leed is op de wereld. Er is voor ons niet aan te beginnen, zolang mensen van honger sterven. Uit protest wensen we niet gelukkig te zijn. Het is onmogelijk het te zijn en tegelijk te weten, dat onze broeders en zusters zonder lafenis zijn. Wat ik u schrijf is echter lafenis, maar men wil het niet drinken. En Jezus zegt: Nu ik begeer het u te zeggen, vraagt ge mij er niet naar. Waarom zouden ze er niet naar gevraagd hebben? Wel, ze hadden immers andere zorgen. Ze waren met andere dingen bezig, alsof ze daarmede wilden aantonen: Waar wij ons mee bezig houden is van veel belangrijker natuur. Misschien hadden ze mensen zien hongeren of een onverzorgde dode gezien. En de boodschap