Kagib Weteninhethart

Jezus zeide: Wijs mij de steen, welke de bouwmeesters verworpen hebben; het is de hoeksteen. Wat de wereld niet wil, dat is het. Men verwerpt de steen zelfs zonder er aandacht aan geschonken te hebben. Dat ligt in de verwerping opgesloten. Wat niet gekend wordt, niet gezien, niet gehoord. Kan uit Nazareth iets goeds komen? De wereldlingen zijn niet menselijk meer. Hun ogen zijn vol vooroordeel, afbrekende kritiek, tegenzin en haat. Zie de schilder Jeroen Bosch op 'Le portement de croix' in het Musée des Beaux Arts in Gent. De diagonaal van het kruis verdeelt het vlak in tweeën, terwijl het hoofd van Jezus, gelaten, en in grote mildheid ervóór zichtbaar is in het midden der voorstelling. De gestalten die hem omgeven - op één na, n.l. Veronica met de zweetdoek - zijn allen van een schrikwekkende, ja, waanzinnige boosaardigheid. Afgunst, haat, moordzucht, iedere vorm van wreedheid en verdwaasdheid omringen de innig menselijke gestalte met de gesloten ogen, als een horde in een wol

Meestal gaat aan het alles overgeven heel veel vooraf. De Rozenkruisers noemen dit ervaringsvol. Eerst heb je op allerhande manieren geprobeerd t buiten te vinden, het te doen, ervoor te vechten, vasthouden, verdedigen, aanvallen. Totdat alles vergeefs blijkt, alles krachteloos wordt, geen kracht meer krijgt. Dat je met lege handen staat. En dan kan die overgave komen. Het overgeven, alles overgeven. Echt gaan luisteren naar je diepste binnenste. Het verborgen Licht. De Liefde die alleen maar Liefde is. En die was er altijd al, op de achtergrond. Een zachte straling die je liet doen, alles wat je wilde doen, alles wat je verlangde. En je plukte weer de vruchten hiervan. De energie die je in gang gezet had. De Liefde bleef aanwezig voor jou, voor ieder, altijd. Zonder oordeel, zonder op te dringen. Een stille Kracht. En uiteindelijk de allergrootste Kracht. De allergrootste Kracht in het hart. Die je dan kan verstillen, als die overgave gekomen is. Het ankerpunt in jezelf gekomen is, i

Het is waar: indien de innerlijke ogen gesloten zijn, ziet men dat licht niet en indien het gemoed verhard is of vervuld van liefdeloosheid in oordeel of opvatting, kan men die mildheid niet herkennen. Ook spreekt men erover als een te grote zachtheid of als iets onbestaanbaars in deze harde wereld. Dat het dus iets is dat bij de veel te velen beslist niet gewenst is om de eenvoudige reden dat zij er nooit enige werkelijke aandacht aan geschonken hebben en zich maar liever tevreden stellen met het gemakkelijke. Immers: 'mijn juk is licht'? Waarom zal men het zich dan moeilijk maken? Maar die mensen kennen helemaal het juk niet. Zij slapen in de toegedektheid van hun dode zielen en de onbeweeglijkheid van hun gemoedsrust en huldigen de onwetendheid waarin zich zoveel angst verbergt. Indien men in de wijngaard leeft is het juk inderdaad heel zacht en licht, een zachtheid die altijd vernieuwend werkt als een teer ontluiken en die men nooit zal kunnen breken en een lichtheid die zi

Hij zeide: een goed man had een wijngaard. Hij gaf die aan pachters, opdat zij hem zouden bewerken en hij zijn vrucht zou ontvangen van hen. Hij zond zijn dienaar, opdat de pachters hem de vrucht van de wijngaard zouden geven. Zij grepen zijn dienaar, zij sloegen hem, nog even en zij zouden hem gedood hebben. Toen zond de heer zijn zoon. Hij zeide: Misschien zullen zij eerbied hebben voor mijn zoon. Daar de pachters wisten dat hij de erfgenaam was, grepen zij hem, zij doodden hem. Die ore heeft, die hore. Gelijkenissen kan men niet letterlijk opvatten. Er wordt een bepaald gehoor voor gevraagd. De letterlijke opvatting leidt tot misleiding. Het is n.l. niet mogelijk de wijngaard des heren te verpachten en degeen die het toch doet weet niet waaraan hij de mensen blootstelt. De wijngaard zelve is het meest verlangde, een hartstochtelijk beoogd doel om het voor zich te willen om het dan ondergeschikt te maken aan de macht der persoonlijkheid. Het is algemeen bekend dat de hoogmoed van de