Kagib Weteninhethart

De ware verantwoordelijkheid. Niet die verantwoordelijkheid leggen in de handen van onzichtbare wezens. Of wezens die een stem gekregen hebben, maar ons eigen antwoord. Waar antwoorden we op en waarom? We Weten t antwoord zelf, maar willen we t weten? Waar reageert dat denken? Het is zo veilig volgens de gebaande paden je voort te bewegen. Vanuit dit denken, vanuit het verleden. Duidelijk, geen onzekerheid, maar zo ook nooit waarlijke vrijheid vinden. Waarlijk Liefde en vervulling. Omdat dit denken altijd verweven is met angst. Zien wat is. Voelen wat is. Brrrrrr. Niets om je aan vast te houden? Dit betekent dus ook pijn voelen ja, en onmacht, en wanhoop. Maar juist door t toe te laten, verdwijnt t, dat is t wonderlijke. Door t toe te laten, wat t ook is, zonder er iets anders van te maken, kan t ontmaskert worden. En t blijkt niets te zijn. Het lijkt heel angstig je over te geven aan de Stroom, echt de Stroom. Durven je gevoel te volgen. Wat je nu voelt, wat nu

Een staan aan de afgrond, wankelend. De ultieme afgrond. Eén stap en je stort naar beneden. Je reis hier op aarde is van t verleden. Juist dan komen de mogelijkheden. Er is en blijft een oplossing, de Verlossing. Een brug die over de afgrond gebouwd kan worden. Maar die brug kun je niet buiten jezelf bouwen, door van alles te doen. Die brug kan alleen binnenin gebouwd worden Beter gezegd, er kunnen stepping stones komen, een voor een. Als er overgave gekomen is. Een volledig overgeven.. Als het gevecht gestaakt is, alle wapens uit je handen geslagen zijn. Als je niets of niemand meer kunt bevechten. Voor niets meer kunt vechten, je machteloos in elkaar gezakt bent. Totaal wanhopig. Dat vanuit deze ultieme wanhoop een kreet tot hulp/inzicht/begrip weerklinkt. Dan rijst vanuit het niets, voor je, de eerste steppingstone, de eerste steen omhoog waar je in alle eenvoud op kunt stappen. Een eerste vonk van inzicht/begrip, in deze inkeer. Nog niet te vatten. Een stuk van