de diamant
Je komt uiteindelijk tot paradoxen in het leven, in de ontvouwing. Je kunt het beeld van de diamant gebruiken, maar je bent dan ook als stromend water dat meestroomt waar de Stroom heen wil zonder er iets tussenin te zetten. Want jij bent er niet meer. Daar ligt de kern van een diamant zijn, van onkwetsbaar zijn. Als jij er nog bent kun je gekwetst worden. Als je nog aan iets moet vasthouden, iets hoog te houden hebt, iets te verdedigen hebt. Dan ben je verkrampt, angstig, meestal onbewust, je moet groot zijn, sterk. Daarin schijnbaar onkwetsbaar zijn. Maar om een diamant te kunnen worden is juist de voorwaarde, kwetsbaar zijn, open zijn, eerlijk, het leven toelaten, de ander toelaten. Alles toelaten wat maar is. Wat maar door je heen gaat, welke emoties dan ook. Alles door je heen laten stromen, er niks tussenin zetten, geen verweer. Zo kan Het tot je spreken. De onkwetsbaarheid komt door kwetsbaar te kunnen zijn. Door totaal open te zijn totdat alles doorzien is. Totdat een alomvatte