Kagib Weteninhethart

Jezus zeide: als gij niet vast tov de wereld zult ge het Koninkrijk niet vinden. Het Koninkrijk is niet van deze wereld. De wereldlingen zullen dus zeggen: Dan hebben we er ook niets mee te maken. Want vasten tov de wereld is haar negeren en hoe kan men haar negeren als men er midden in leeft? Iedere morgen dat wij ontwaken komt de wereld om bezit van ons te nemen. Zij neemt zelfs zo bezit van ons dat we in onze dromen door haar vervolgd worden. Dit zou betekenen dat we nogal met haar overhoop liggen. De strijd met de wereld komt veelal neer op de strijd voor het dagelijks brood die heel wat energie en aandacht in beslag neemt. Dan is er het rusteloos begeren en het gedreven worden op zoek naar bevrediging dat al even niets ontziend is als de strijd om het bestaan. Verder de drang naar genieten en macht om zich de middelen daartoe te verschaffen en met al die dingen zijn we nog niet eens aan het leven toe. Al deze rompslomp en overvloedige drukte en zorgen hebben met onze lichamelijkhe

Het gaat om de reis. Het gaat om, dat de reis van bewustzijn verder gaat, dat die niet stagneert. Het gaat erom dat poort na poort open kan gaan. Zoveel is er dat de reis kan laten stagneren. Ik ben een paar keer het citaat tegen gekomen, schijnt van Jezus te zijn. Het probleem van de mens is dat ze niet begrijpen dat de wereld een brug naar iets anders is. Ze gaan op de brug zitten en bouwen daar de mooiste kastelen, beelden, maar stoppen met de reis. Dit kan opgaan voor vele dimensies. De meest subtiele dimensies dat dit een stagnatie is, een bouwen op de brug. Zelfs het intens beleven van alles hier op aarde, het genieten daarvan. De fantastische beschrijvingen bv van Krishnamurti, kan uiteindelijk een stagnatie zijn op de reis. Het kan een sluier betekenen voor de werkelijkheid. Een werkelijkheid die uiteindelijk zonder beeld is? Slechts energie is? Het gaat erom dat de reis verder gaat, waar die dan ook heen wil gaan. Wat zich dan ook maar wil ontvouwen, tot uitdrukking wil komen.

Ik weet niets van uw liefde Gods, ik kan er geen oordeel over hebben. Zelf meen ik iets van de liefde Gods te kennen en deze is jegens mij zo teder, zo zacht, zo innig, zo verwarmend en verblijdend, zo alvergevend, zo albegrijpend, zo roerend en verlossend dat ik ook er van zeggen kan (omdat ik dit dagelijks ondervind): een geknakt riet breekt zij niet. Het zal mij - maar dat is natuurlijk geheel persoonlijk - van uit die liefde Gods volstrekt niet mogelijk zijn iemand te willen krenken of te kwetsen of te bedillen of te schoolmeesteren of enige suprematie te tonen van het beter te weten of iemand terecht te zetten of van mij af te bijten. Dwz ik bega duizend keer de zonde dat ik dat wel doe. Ik bijt en sla en krab en ben giftig en zet iemand een hak of behandel iemand als een vijand, of vermoord hem in mijn gedachten, of krenk hem in zijn gevoelens. Ik ransel hem of haar en heb een duistere lust in mij. Ook denk ik kwaad van mijn oogappels en wantrouw ze dat het niet meer aardig is,