Kagib Weteninhethart

De discipelen zeiden tot Jezus: Zeg ons waaraan het Koninkrijk der Hemelen gelijk is. Hij zeide hun: Het is gelijk aan een mosterdzaad, kleiner dan alle zaden. Maar wanneer het valt op aarde, die bewerkt wordt, brengt het een grote tak voort en wordt tot beschutting voor de vogelen des hemels. Waar is de deur waardoor men in het Koninkrijk der Hemelen kan binnengaan? Het is kleiner dan het kleinste, geringer dan het geringste. Hoe klein moet dan wel de deur zijn. Vele mensen denken: het is de deur van de dood. Voor die deur moet men immers alles wat tot het sterfelijke leven behoort achterlaten. Of kunnen wij ons zo klein maken gedurende het leven, dat wij nu reeds de toegang vinden tot het Koninkrijk? Dat wij al bij voorbaat leren sterven en ontdekken dat het deurtje in onze ziel is gelijk een zonnestofje, waardoor we binnenglippen kunnen. Wie wil nu al over de drempel gaan van het eeuwige leven? Ofschoon Jezus ons dit dikwijls in velerlei bewoordingen aanbeveelt. Hij zegt: 'Ge zu

Er wordt voor ons gezorgd. Misschien is je reactie, en al die ten hemel schreiende ellende en wanhoop die gaande is. Oorlogen, en bv aids waar miljoenen mensen mee te maken hebben, vergelijkbaar met de pest in de middeleeuwen. Wat is dit eigenlijk voor wereld? Als ik naar mezelf kijk, vele jaren geleden, voordat ik t bewustzijnspad opging, was ik zo boos en verdrietig over deze wereld. Alle ellende, alle onrecht, armoede, honger, onderdrukking. En nu....... Nu is al jaren alle emotie verdwenen. En de wereld is niet veranderd. Het lijkt allemaal zelfs erger en erger te worden, meer en meer te escaleren. Ben ik onverschillig geworden? Een koud, kil mens die niks meer voelt? Is Bewustzijn koud en onverschillig? Nee. Wat dat betreft, vond ik wel erg goed een reportage op t journaal, waarom mensen zo gul geven voor een ramp. Dat er eigenlijk veel minder betrokkenheid is bij andere rampen in de wereld. Die ook zo onze hulp nodig hebben, die ook nu plaatsvinden, hongersnood, geweld. Het raakt

Liefde is niet van de tijd. Liefde is. Als de Liefde verdwenen lijkt te zijn is die er toch nog. We zijn er zelf tussenin gaan staan. Jaren kan de Liefde zo verborgen zijn, en een volgend moment kunnen we ineens in het Licht staan. In het Licht van de Liefde. Misschien is t maar een moment, stappen we weer uit het Licht, stappen we in andere lichten, maar het Licht blijft, met ons, in ons, om ons.Voor Eeuwig. Je Weet het wanneer je in de Liefde bent. Er is een volkomen vrede, vervuld in jezelf, en je voelt je licht. Want het Licht is licht, gedragen door het Licht, gedragen door de Liefde. En je hebt Lief omdat er niks anders meer is, over gebleven is, dan deze Liefde. Je hebt de ander Lief, je hebt het totale bestaan Lief. In een relatie, kan deze Liefde verdwijnen, als je werkelijk deze Verbinding hebt mogen maken?Nee, deze Liefde verdwijnt niet. Maar wij stappen eruit, en kunnen elk moment er weer terug in stappen. Liefde is Liefde. Maar zolang we deze Liefde niet in ons hebben moge

De aardse mens is een samenstelling van zeer verschillende en door elkander heen functionerende bewustzijnslagen die ieder over een bepaald gewaarwordingsvermogen beschikken. De weg tot het licht van de geest dat zijn oorsprong heeft in de kiem, leidt van de ene zone tot de volgende, dieper liggende, steeds meer naar de allerinnerlijkste. Daardoor ontstaat het besef, van binnenuit geordend te worden en deel te krijgen aan een nieuwe zielstructuur die niet als een functionerend orgaan van het lichaam gezien moet worden, maar veeleer als een werkzaam individueel krachtengebied, dat zich als een blijvend positief leven onderscheidt tov alle tijdelijke en lichamelijke functies. Dit rijk der ziel wordt als een trapsgewijze zich verhogende innerlijke structuur gezien en als zodanig voorgesteld. Iedere trede leidt naar binnen terwijl de uitzichten, ruimer en lichter worden. In deze concentrische regionen wordt het innerlijke gewaarwordingsvermogen fijner en neemt het 'gezichtsvermogen'

De discipelen zeiden tot Jezus: Zeg ons hoe ons einde zal zijn. Jezus zeide: Hebt ge de aanvang al ontdekt zodat ge vraagt naar het einde? Want waar de aanvang is daar zal het einde zijn. Zalig hij, die zal staan in de aanvang en hij zal het einde kennen en hij zal de dood niet smaken. Het maakt de indruk of de vraag van de discipelen getuigt van angst. Hoe zal het met ons aflopen en wat zal er van ons worden. Angst voor het eigen ikje, voor het eigen hachje? Hij die daarover bezorgd is kent de aanvang nog niet. Het is in den beginne. Hij heeft de eeuwigheid niet herkend tussen gisteren en morgen, tussen 'niet meer en nog niet'. Het is misschien wel te beredeneren. Maar wat hebben wij daaraan. Alle beredeneren is tijdelijk, heeft een begin en een einde. Wij kunnen onze redeneringen niet meenemen de eeuwigheid in. Hoe kunnen wij naar het einde vragen als we het 'in den beginnen' niet kennen. Ik ben de alpha en de omega zegt de onsterfelijke. Ik ben het begin en het eind